Bir gün Musa əleyhissəlam bir kənddə var- dövləti və səxavəti ilə ad çıxarmış bir adama rast gəlir. Həmin şəxs də onu evinə dəvət edir. Oturub şirin- şirin söhbət edirlər. Söhbət əsnasında həmin şəxs deyir : -Malım, dövlətim başımdan aşır. Özüm çox can atmasam da Allah var- dövləti başımdan yağdırır. Qorxuram ki, bu nemətlərin şükrünü edə bilməyim. Həm də mal dövlətim o qədərdir ki, qorxuram onlarla məşğul olmaqdan ibadətə vaxtım qalmaya. Bu qədər var- dövlət Allaha qarşı ibadətimi azalda bilər. Mənə bir məsləhət verin.Neyləyim ki, var- dövlətim getdikcə azalsın? Həzrəti Musa deyir: — Sən belə elə. Yavan çörəyi əlinə al, küçədə gəzə- gəzə ye. Adam Həzrəti Musanın bu təklifini qəbul edir. Aradan bir xeyli müddət keçir. Həzrəti Musanın yolu yenə bu kənddən düşür. Gəlib həmin adamı tapır və vəziyyəti soruşur. Adam deyir : — Siz mənə məsləhət verib getdiz. Mən də sizin dediyiniz kimi etdim. Amma Allah təala siz gələnə qədər birə beş verirdisə, siz gedəndən sonra birə on verdi. Var- dövlətim azalmadı, əksinə artdı. Həzrəti Musa deyir : — Hələ bir göstər görüm necə yeyirsən? Adam gedib ətəklik gətirir. Səliqə ilə boynuna bağlayır. Beləcə tökülən çörək qırıntıları da yerə düşmürdü. Sonra o qırıntıları da ətəkdən yığıb yeyir. Bu hadisəni görən Həzrəti Musa ucadan gülür və deyir : — Mən məsləhəti verəndə düşünmüşdüm ki, sən gəzə- gəzə yeyəndə qırıntılar yerə dağılacaq, onunla da sənin evinin bərəkəti gedəcək. Amma mən hardan biləydim ki, sən çörəyin tozunu da yerə tökməyəcəksən. Evinin bərəkəti də elə buna görə artır.
